Δελίνα Βασιλειάδη: "Το πραγματικό έργο, είτε πρόκειται για κείμενο είτε για πίνακα ζωγραφικής, προκύπτει μέσα από τη δουλειά και μόνο."

Ποια είναι τα ερεθίσματα που σε οδήγησαν να εκφραστείς με τον γραπτό λόγο;

Διάβαζα από πάντα. Ό,τι έπεφτε στα χέρια μου. Σ' αυτό συνέβαλε βεβαίως και το γεγονός ότι οι γονείς μου -όπως και οι δικοί τους γονείς- ήταν και είναι λάτρεις του καλού βιβλίου, αλλά και της τέχνης γενικότερα. Από πάντα ζωγράφιζα, σκιτσάριζα και έγραφα. Συνέχεια. Παντού. Στίχους, κείμενα, μικρές ιστορίες, ποιήματα. Το μολύβι, όπως και το πινέλο ή το κάρβουνο, ήταν -και ακόμα είναι- προέκταση του χεριού μου. Αγαπώ την εικόνα, το χρώμα, τον λόγο και τη δύναμη των λέξεων. Κάπως έτσι ξεκίνησαν όλα...

Τι σημαίνει για εσάς έμπνευση;

Έμπνευση... Ταλέντο... Ακούμε συνέχεια αυτές τις λέξεις, τις χρησιμοποιούμε... Αλλά τι είναι πραγματικά η «έμπνευση» ή το «ταλέντο»; Η αλήθεια είναι πως δεν ξέρω. Θεωρώ πως το πραγματικό έργο, είτε πρόκειται για κείμενο είτε για πίνακα ζωγραφικής, προκύπτει μέσα από τη δουλειά και μόνο. Και μάλιστα μέσα από την πολλή δουλειά. Από τη σκληρή δουλειά και την απόλυτη αφοσίωση και προσήλωση στον στόχο. Βέβαια, καμιά φορά, την ώρα που δουλεύεις, την ώρα που παλεύεις κυριολεκτικά με το έργο - και με τον εαυτό σου - αντιλαμβάνεσαι μέσα σου, χέρι χέρι με την αμφιβολία, ή και το φόβο ακόμα, κάτι να σε καθοδηγεί. Είναι μια παράξενη αίσθηση που φωλιάζει μέσα στην ψυχή. Δεν γνωρίζω περί τίνος πρόκειται αλλά, όταν μου συμβαίνει, αρκούμαι στο να αφεθώ να με παρασύρει και τελικά να με οδηγήσει να δημιουργήσω κάτι, να γράψω κάτι, να εκφραστώ με τον δικό μου μοναδικό τρόπο. Δεν γνωρίζω αν αυτό είναι η έμπνευση. Έχω μάθει να δουλεύω σκληρά, να αναμετριέμαι με τον λόγο, τις λέξεις, το τελάρο, τη μπογιά, τις εικόνες και τις σκέψεις και να προσπαθώ να δημιουργήσω. Έχω μάθει και έχω επιλέξει να είμαι εργάτης της Τέχνης. Ελπίζω, όμως, πως ίσως κάποια στιγμή να μπορέσω να δαμάσω την «έμπνευση», ώστε να κατορθώσω να πλησιάσω λίγο περισσότερο αυτό που νιώθω και πιστεύω ότι υπάρχει, το βαθύτερο νόημα. 

Μιλήστε μας για το τελευταίο σας βιβλίο. Ποια μηνύματα θέλετε να περάσετε στον αναγνώστη;

Το έργο μου «Παράδεισος κατ' οίκον» είναι η ιστορία τεσσάρων εντελώς διαφορετικών μεταξύ τους ως προς την ηλικία, τα βιώματα, τις πεποιθήσεις, τα ενδιαφέροντα και τη φιλοσοφία ανθρώπων, οι οποίοι ξαφνικά βρίσκονται σε ένα υπέροχο σπίτι, όπου τα πάντα (κυρίως καταναλωτικά αγαθά) υπάρχουν σε αφθονία και κάθε τους επιθυμία αμέσως ικανοποιείται. Αλλά από το σπίτι αυτό δεν μπορούν να φύγουν. Είναι ουσιαστικά κλεισμένοι για πάντα (πόσο διαρκεί άραγε το «για πάντα» αναρωτιούνται) σε αυτό το χρυσό παλάτι. Πρόκειται για έναν «Παράδεισο» για αυτούς αποκλειστικά τους συγκεκριμένους τέσσερις ανθρώπους. Και μέσα από τις ατέλειωτες συζητήσεις -ο χρόνος πλέον δεν έχει καμία ουσιαστική σημασία- προσπαθούν να ζήσουν, να νιώσουν, να σκεφτούν, να καταλάβουν. Πολλές φορές μιλούν για να μιλούν, αλλά άλλες φορές μιλούν για να τους ακούσει κάποιος, να τους καταλάβει, να τους συμπονέσει. Ίσως και να τους συγχωρέσει. Το παρελθόν, αν και οι ίδιοι επιλέγουν να το κρύβουν επιμελώς -άλλωστε, όπως πολλάκις αναφέρεται «τι σημασία έχει πια;»- πάντα κατορθώνει και εμφανίζεται στην επιφάνεια. Με ό,τι αυτό συνεπάγεται...

Από πάντα με ενδιέφερε ο «χρόνος» και η συνειδητοποίηση της θνητότητας του ανθρώπου. Σε όλα τα έργα μου υπάρχει με κάποιον τρόπο αυτό το στοιχείο. Οι ήρωες του «Παραδείσου» είναι μετέωροι, δεν αγγίζουν το χώμα, δεν κοιτούν τον ουρανό. Βρίσκονται σε μια κατάσταση ταυτόχρονης κίνησης και ακινησίας. Ο χρόνος, το παρελθόν, το παρόν, το (αβέβαιο) μέλλον... όλα έχουν γίνει μια μάζα... Έχουν γίνει το όλον. Το ερώτημα είναι αν τελικά μπορούμε να κατανοήσουμε όσο ακόμα έχουμε την ευκαιρία το ποιοι είμαστε, τι θέλουμε, πού πάμε και ποια είναι τα ουσιαστικά, τα σημαντικά και τα σπουδαία. Ή θα καταλήξουμε να ζούμε «μετέωροι» και στάσιμοι σε μια ζωή που κινείται πάντα προς μια συγκεκριμένη κατεύθυνση, είτε μας αρέσει είτε όχι, είτε το συνειδητοποιούμε είτε όχι.

Πώς αποφασίσατε να ασχοληθείτε με το θεατρικό κείμενο;

Δεν μπορώ να προσδιορίσω μια συγκεκριμένη στιγμή. Δεν ήταν κάτι που συνειδητά κάποια στιγμή το αποφάσισα. Ήταν περισσότερο μια φυσική εξέλιξη της ανάγκης μου να εκφραστώ. Η τέχνη για μένα, το θέατρο, η μουσική, η ζωγραφική... αποτελούν αναπόσπαστο κομμάτι της καθημερινότητάς μου. Δεν μπορώ να διανοηθώ τη ζωή μου χωρίς λέξεις, εικόνες, ήχους, χρώματα... Το θεατρικό κείμενο τα συνδυάζει όλα αυτά. Μέσω των λέξεων δημιουργούνται εικόνες, καθώς το θεατρικό έργο έχει σκοπό, εκτός από το να διαβαστεί, να παρασταθεί σε σκηνή.

Το θέατρο ποια θέση έχει στην ζωή σας;

Το θέατρο, αλλά και η τέχνη γενικότερα, είναι καταφύγιο, παρηγοριά, σπίτι και στέγη. Το θέατρο είναι ιερό. Το σέβομαι και το αγαπώ. Και θέλω πάρα πολύ να το υπηρετήσω.

Ποια είναι η αγαπημένη σας φράση;

Αγαπώ αρκετές φράσεις πολλών ανθρώπων. Αγαπώ στίχους, λέξεις... Τις συμβουλές και τα λόγια των αγαπημένων μου κρατώ φυλακτό και οδηγό. Είναι αδύνατο να επιλέξω μόνο μία φράση. Ο διαρκώς μεταλλασσόμενος εαυτός μου σε καμία περίπτωση δεν θα το επέτρεπε. Για αυτόν τον λόγο θα «δανειστώ» τα λόγια του Πέτρου, του ήρωά μου από το θεατρικό μου έργο «Πέρασμα»(Βραβείο θεατρικού έργου από την Ένωση Ελλήνων Λογοτεχνών στην κατηγορία «Θεατρικό έργο» (2017), Α' Βραβείο στην κατηγορία στην κατηγορία ΘΕΑΤΡΙΚΟ ΕΡΓΟ ΤΗΣ ΧΡΟΝΙΑΣ 2019 από το λογοτεχνικό περιοδικό ΚΕΦΑΛΟΣ), ο οποίος κάποια στιγμή λέει: «Θέλω να φύγω, να πετάξω, ό,τι με πνίγει να το κάψω, να ζήσω θέλω ευτυχισμένος, να ζήσω θέλω... Ελεύθερος».

Ετοιμάζετε κάποιο καινούργιο έργο;

Πάντα προσπαθώ να είμαι σε κίνηση, τρέμω και απεχθάνομαι το τέλμα. Πάντα γράφω κάτι, πάντα ζωγραφίζω, πάντα δημιουργώ. Ήδη έχω ολοκληρώσει το επόμενο θεατρικό μου έργο που θα εκδοθεί μέσα στο επόμενο διάστημα από την ΚΑΠΑ εκδοτική, φυσικά. Ο τίτλος είναι «Χάρτινες Μοίρες». Όμως, προσπαθώ και επιδιώκω συνειδητά να δουλεύω παράλληλα σε πολλά και διαφορετικά μεταξύ τους κείμενα. Δουλεύω ακόμα ένα θεατρικό έργο με τρία πρόσωπα μέχρι στιγμής, μικρά μονόπρακτα, αλλά και διηγήματα για παιδιά.

Αυτήν την περίοδο είμαι πολύ ενθουσιασμένη επειδή πρόκειται να ανέβει αρκετά σύντομα στο ραδιόφωνο "HEPHAESTUSRADIO" της ομογένειας στην Αυστρία σε σκηνοθεσία Θεόδωρου Λιμήτσιου και ερμηνεία Ινούς Μάτσου το έργο μου «Πέρασμα». Ήδη οι πρόβες έχουν ξεκινήσει από τον Ιούνιο και προχωρούν με γοργούς ρυθμούς. Επίσης, είμαστε σε συζητήσεις να ανεβεί ένα έργο μου σε θέατρο της Αθήνας-αλλά μιλούμε για την άνοιξη του 2021. Αν, φυσικά, οι συνθήκες το επιτρέψουν.

Τέλος, περιμένω με ανυπομονησία να κυκλοφορήσει ο συλλογικός τόμος δέκα συγγραφέων με θέμα «Το τέλος του κόσμου» (εκδόσεις Ανεμόεσσα) και τίτλο «Εν αρχή ην το τέλος», όπου είχα τη μεγάλη τιμή και χαρά να μου ζητήσουν κι εμένα να συμμετέχω με ένα μονόπρακτο θεατρικό έργο, το οποίο έχει τίτλο «Το τέλος του κόσμου». Πρόκειται πραγματικά για μια εξαιρετική δουλειά. Μάλιστα, αξίζει εδώ να σημειωθεί πως ο σκοπός της έκδοσης αυτής είναι κοινωφελής κι ένα μέρος των εσόδων θα διατεθεί στο περιοδικό δρόμου «Σχεδία».

Κλείνοντας ποια ευχή θέλετε να κάνετε στους αναγνώστες μας;

Εύχομαι υγεία πάνω από όλα, ευτυχία και αγάπη. Και θα ήθελα να κλείσω με μια φράση από το τελευταίο μου θεατρικό «Παράδεισος κατ' οίκον». Πρόκειται για την ίδια φράση που επιλέξαμε για το οπισθόφυλλο του βιβλίου και εκφράζει μια πολύ όμορφη, κατά την άποψή μου, ευχή και σκέψη: «Ζήσε το τώρα, αλλά μην αφήνεις τις αναμνήσεις να χαθούν».

Σας ευχαριστώ θερμά κ. Παπατσιφλικιώτη για τη συνέντευξη, τη φιλοξενία και τις εξαιρετικά ενδιαφέρουσες ερωτήσεις σας.