Δημήτρης Μανδρινός: "Με ελκύει το γεγονός ότι η υποκριτική σε βάζει στη διαδικασία να μελετήσεις κάθετα."

Ο μεγάλος Δημήτρης Χορν είχε πει «Ηθοποιός σημαίνει φώς!», για εσάς ποια είναι η έννοια του ηθοποιού;

Για μένα έχει να κάνει με την τριβή, την επανάληψη. Με ελκύει το γεγονός ότι σε βάζει στη διαδικασία να μελετήσεις κάθετα. Κάθε έργο είναι αφορμή να αφιερώσεις χρόνο να βρεις τις σχισμές, να τις σκαρφαλώσεις και να παραστήσεις κάτι χωρίς απάτες. Η έρευνα τρόπων, χαρακτήρων και κειμένων σου μαθαίνει κάθε φορά κάτι ακόμα, σου δίνει άλλο ένα ύψος και μια γωνία για να κοιτάζεις. Η προετοιμασία σου δίνει το δικαίωμα να είσαι αλλιώς, να προτείνεις έναν τρόπο φανταστικό, κάτι που δεν υπάρχει. Αυτή η μελέτη, αν της το επιτρέψεις, είναι ικανή να αλλάξει και τις προσωπικές σου συνήθειες. Και για να καταφέρεις να κάνεις μια φράση να αφορά κάποιον έστω και μερικώς -γιατί για έναν ηθοποιό είναι προτιμότερο συνεχώς να τείνει και όχι να φτανει- πρέπει πρώτα να διαπεράσει εσένα. Με άλλα λόγια, ψάχνεις έναν τρόπο να οδηγήσεις τους θεατές μέσα στην ιστορία. Είσαι ένας από τους μπάτλερ του συγγραφέα που ανοίγει την πόρτα και ξεναγεί στο εσωτερικό του φανταστικού αυτού κόσμου.

Οι μέρες που ζούμε είναι δύσκολες, πώς όμως πιστεύετε ότι μπορούμε να τις κάνουμε καλύτερες;

Με το να τολμήσουμε να είμαστε περισσότερο ευγενικοί με τους άλλους. Αυτή η πράξη, που θα μπορούσε κανείς να πει ότι είναι αχρείαστη, συχνά έχει περισσότερη σημασία από πράξεις αναγκαίες. Καιρός λοιπόν να αρχίσουμε να κολλάμε ο ένας τον άλλο τα σωστά πράγματα.

Πώς μπορεί η Τέχνη να «φωτίσει» το σκοτάδι του εγκλεισμού;

Ίσως πρέπει να αφήσουμε το σκοτάδι ελεύθερο και να μάθουμε εμείς να βαδίζουμε σε αυτό. Το σκοτάδι θέτει τη φαντασία σε λειτουργία. Δημιουργεί ενδεχόμενα, δισταγμούς. Και είναι χρήσιμο γιατί μας λείπουν οι αναποφάσιστοι. Όλοι σήμερα θέλουν να είναι σίγουροι. Και όλα είναι γρήγορα. Ενώ τα βιβλία είναι αργά. Το θέατρο είναι αργό. Αλλάζουν το ρυθμό σου, σου επιβάλλουν μια άργητα. Την έχουμε ανάγκη αυτή την επιβράδυνση. Είναι σαν ένα τραίνο που κινείται αργά και σε αφήνει να αποστηθίσεις το τοπίο, συγχρόνως όμως καταφέρνει να φτάσει στον προορισμό του ακόμα πιο γρήγορα.

Πού ήσασταν πριν την πανδημία;

Στην Αθήνα, μεταξύ συρμού και αποβάθρας, προσπαθώντας να καταλάβω που έχουν πάει οι ώρες της μέρας και της νύχτας που μου λείπουν. Με όλη τη σοβαρότητα, τα μαθηματικά δεν μου έβγαιναν. Παίζαμε τότε στην Ηλέκτρα στο Θέατρο Τέχνης. Το πρόγραμμα είχε ως εξής: παράσταση, ένα ποτό μετά ενίοτε, ύπνος, repeat. Όχι πολύ αργότερα, θα ξανάβρισκα όλες εκείνες τις χαμένες ώρες μέσα στην καραντίνα. Είχαν αποδημήσει για εκεί.

Γιατί πιστεύετε ότι όλο και περισσότερος κόσμος επιλέγει τον χώρο της υποκριτικής;

Νομίζω ότι οφείλεται στην ολοένα αυξανόμενη πίεση που δέχονται οι νέοι από τις οικογένειες τους να περάσουνε σε μια δραματική σχολή. Έχω και εγώ φίλους που διαρκώς μου εκμυστηρεύονται ότι δεν πείθεις εύκολα τους γονείς σου για το αντίθετο. Από την άλλη πλευρά, δεν είναι λίγοι όσοι έδωσαν με τους γονείς τους μάχη στο βωμό μιας διαφορετικής σπουδής και τελικά τα κατάφεραν. Αυτό είναι σπουδαίο διότι μπορούμε να έχουμε μια κοινωνία που δεν απαρτίζεται μονάχα από ηθοποιούς, αλλά έχει ένα ολοκληρωμένο φάσμα επαγγελμάτων. Υπό άλλες συνθήκες ηθοποιοί θα είχαν κατακλύσει τη χώρα και μόνο θα έπαιζαν τα επαγγέλματα αντί να τα ασκούν, όπως για παράδειγμα του πολιτικού, του αστυνομικού ή εκείνων που αποδίδουν δικαιοσύνη. Ενώ τώρα δεν είναι έτσι ευτυχώς.

Έχετε να μας διηγηθείτε μια περίεργη κατάσταση που ζήσατε πάνω στη σκηνή;

Όταν κάποια στιγμή έπαθα κρίση βήχα ενώ φορούσα χειλόφωνο και η σειρά μου να μιλήσω πλησίαζε επικίνδυνα. Άγχος, κοντολογίς. Για καλή τύχη των θεατών, ο ηχολήπτης βρισκόταν σε υψηλή διάθεση εκείνο το βράδυ και γλίτωσε από βέβαιη παρακμή πολλά ζευγάρια αυτιών, κλείνοντας το μικρόφωνό μου εγκαίρως. Ταυτοχρόνως εγώ, αποχωρώντας από τη σκηνή -όχι βεβαίως σαν να πνιγόμουν, αλλά σαν να έπρεπε να βγω ακριβώς σε εκείνο το σημείο και με εκείνη ακριβώς την ταχύτητα- άρπαξα το πρώτο άγνωστο μπουκάλι που βρέθηκε μπροστά μου και το ήπια με θάρρος που σε εποχές κορονοϊού άλλοι θα ονόμαζαν βλακεία. Ευτυχώς, ο βήχας ελεημονήθηκε και με άφησε να επιστρέψω στη σκηνή ένα τσικ πριν ξεκινήσω να μιλάω, σαν είσοδος έξοχα εκτελεσμένη, επαναφέροντας το σφυγμό της ομάδας σε φυσιολογικά επίπεδα.

Ποιά είναι τα σχέδιά σας και ποιες οι επιθυμίες σας για την υπόλοιπη χρονιά;

Προσπαθώ να παραμείνω πιστός σε όσα μου κράτησαν παρέα στην καραντίνα: μαγειρική, διάβασμα και γυμναστική. Άλλωστε όλοι φοβόμαστε ή ευχόμαστε ακόμα ένα lockdown. Θέλω να πω μπορεί να επιστρέψει. Αν κατάφερνα να κοιμάμαι και καλύτερα, θα ήταν πραγματικά κάτι. Αυτή όμως δεν είναι αποκλειστική επιθυμία του είκοσι, έχει πιάσει αράχνες τόσα χρόνια στη λίστα. Όσο για τα θεατρικά σχέδια, θα βρίσκομαι στο Τρίτο Στεφάνι σε σκηνοθεσία Κωνσταντίνου Μαρκουλάκη στο θέατρο Παλλάς.

Κλείνοντας ποιο μήνυμα θέλετε να στείλετε στους αναγνώστες μας;

Μιας και μάλλον δεν έχουμε φτάσει ακόμη στα μέσα της πανδημίας, θα ευχόμουν κουράγιο. Για την πλειονότητα είναι η πιο περίεργη περίοδος που έχουμε ζήσει. Παρόλα αυτά μπορούμε εκεί να βρούμε ενδιαφέρον, μια αλλαγή. Δεν μας έφερε μόνο δεινά η πανδημία. Αν δεν βιαζόμαστε με μια κατάσταση που αντιμετωπίζουμε πρώτη φορά, θα βρούμε τρόπους να μείνουμε από πάνω.