Γιώργος Γεροντιδάκης: "Όλοι είμαστε εν δυνάμει ρόλοι."

Ήταν όνειρό σας να γίνεται ηθοποιός ή προέκυψε;

Η αλήθεια είναι ότι δεν ήταν όνειρο, αλλά προέκυψε. Σίγουρα υπήρχε μια τάση. Σαν παιδί είχα μια μοναχικότητα και μια εσωστρέφεια που φαντάζει περίεργη για αυτή την ηλικία. Όπως όμως λέω πολύ συχνά στην ζωή μου κάποια πράγματα σε επιλέγουν και αλλά τα επιλέγεις. Πιστεύω ότι ο χώρος της υποκριτικής με επέλεξε!

Πού σας βρίσκουμε αυτό τον καιρό;

Αυτή τη στιγμή βρίσκομαι καθημερινά ανάμεσα από πολύωρα γυρίσματα στις "ΑΓΡΙΕΣ ΜΕΛΙΣΣΕΣ", σε βραδινή παράσταση στο "Γυάλινο Μουσικό Θέατρο" στην παράσταση "MOM MADE MERMAID" που τελειώνει στις 31 Γενάρη. Και τις Κυριακές, με μια υπέροχη ομάδα, προσπαθούμε να σώσουμε τον κόσμο και το περιβάλλον από την καταστροφή που έρχεται, αυτό λαμβάνει χώρα στο "θέατρο Χυτήριο". Είναι ένα πολύ όμορφο παιδικό έργο για μικρούς και μεγάλους.

Ποιος από τους ρόλους που έχετε ενσαρκώσει μέχρι στιγμής στο θέατρο πιστεύετε πως είναι πιο κοντά στον πραγματικό σας χαρακτήρα;

Κανένας. Όλοι οι ρόλοι έχουν κοινά και πολύ μακρινά στοιχεία από την προσωπικότητά σου.

Όπως μας έλεγαν στην σχολή δεν μπορείς να δεις π.χ. τον Άμλετ στον δρόμο. Θα τον δεις αλλά θα λέγεται Κώστας, Βαγγέλης κ.α. Οπότε όλοι είμαστε εν δυνάμει ρόλοι.

Πιστεύετε πως η κρίση έχει επηρεάσει τον χώρο σας;

Άποψή μου είναι πως ο χώρος μου ήταν πάντα σε κρίση. Κάνουμε μια δουλειά που πρέπει να την αντιμετωπίζουμε σαν δουλειά, δηλαδή να αμειβόμαστε για την εργασία μας.

Θεωρώ επίσης πως στην Ελλάδα έχουμε ταυτίσει το θέατρο με τον κωμωδία. Το θεωρούμε καθαρά ένα μέσω ψυχαγωγίας και δεν ψαχνόμαστε. Με μεγάλη μου χαρά βλέπω όμως ότι αυτό σιγά σιγά αλλάζει. Υπάρχει ένας κόσμος που θέλει να επικοινωνήσει και η κρίση δεν το έχει αγγίξει αυτό το κομμάτι, αλλά το έχει ενισχύσει. Από την άλλη πιστεύω πως είναι λάθος εμείς οι ηθοποιοί να χρησιμοποιούμε την κρίση σαν δικαιολογία. Η κρίση και το θέατρο ήταν πάντα αλληλένδετα κομμάτια. Μην ξεχνάμε πως εν καιρώ πολέμου το θέατρο επιβίωνε. Πρέπει να κάνουμε τον κόσμο να λησμονήσει την κρίση και μέσα από κάθε παράσταση να δει πιο αισιόδοξο το μέλλον του.

Όλο και πιο πολλοί νέοι άνθρωποι ακολουθούν τον δρόμο της υποκριτικής, ποια πιστεύετε πως είναι τα κίνητρα αυτής της κίνησης;

Από έξω όλα φαίνονται ιδανικά, όταν πας σε σχολή υποκριτικής τότε καταλαβαίνεις τις δυσκολίες και το «βάρος» αυτού του επαγγέλματος. Είχα την τιμή και την χαρά να φοιτήσω στην σχολή του Βασίλη Διαμαντόπουλου «Ίασμος». Έμαθα πολλά και αρκετά άτομα που έχουν αποφοιτήσει από εκεί έχουν βρει εργασία.

Σε γενικές γραμμές είναι υπέρ του ανοιχτού πανεπιστημίου. Να μπαίνει ο άνθρωπος και να σπουδάζει αυτό που θέλει και όχι εκεί που τον οδηγεί το σύστημα. Και φυσικά αν στην πορεία πάλι κάτι δεν του αρέσει να έχει την δυνατότητα μιας δεύτερης και τρίτης επιλογής, ώστε να πάει παρακάτω στην ζωή του.

Το θέατρο είναι μια εργασία, μια ψυχαγωγία και ψυχοθεραπεία. Επιλέγεις για ποιον λόγο θέλεις να συμπορευτείς μαζί του και προχωράς.

Υπάρχει κάποιο θεατρικό έργο που είναι όνειρο ζωής να συμμετέχετε στο ανέβασμά του;

Όχι. Όταν επιλέγω μια δουλειά δεν κοιτάω το έργο αλλά όλο το concept.

Κλείνοντας ποιο μήνυμα θέλετε να στείλετε στους αναγνώστες μας;

Πιστεύω πως πρέπει να γίνουμε άνθρωποι, να ζήσουμε και να μην φοβόμαστε! Ο φόβος υπάρχει, παραδέχομαι πως δεν έχω πραγματοποιήσει κάποια από τα θέλω μου εξαιτίας των φόβων μου.

Αυτό λοιπόν που λέω, πρώτα στον εαυτό μου και ύστερα σε όλους εσάς, είναι να σταματήσουμε να φοβόμαστε και να ζήσουμε! Να είναι η κάθε μας μέρα δημιουργική και όχι ανούσια, να χαιρόμαστε με το τίποτα!