Κωνσταντίνα Χαρμαλιά: "Ο ηθοποιός δημιουργεί ρωγμές για να μπει φως στα σκοτάδια της ψυχής."

Ο μεγάλος Δημήτρης Χορν είχε πει «Ηθοποιός σημαίνει φώς!», για εσάς ποια είναι η έννοια του ηθοποιού;

Για μένα ναι, ακριβώς αυτό. Ηθοποιός σημαίνει φως, με την έννοια ότι ο ηθοποιός δημιουργεί ρωγμές για να μπει φως στα σκοτάδια της ψυχής. Ο θεατής βλέπει τον εαυτό του στη σκηνή. Συμπάσχει. Βλέπει μπροστά του την ίδια του την ψυχή, γυμνή, φωτισμένη σε όλες τις πτυχές της και ιδίως σε αυτές, τις αθέατες πτυχές. Τα τραύματα, τα πάθη. Αυτά που έχει κλειδώσει σε ένα "σκοτεινό δωμάτιο" για να βαδίζει άνετα στην καθημερινότητά του, να είναι λειτουργικός, αποτελεσματκός, αρεστός. Τα βλέπει όλα εκεί, μπροστά του. Αυτό για μένα, θα πρέπει να κάνει ο ηθοποιός. Να φωτίζει τα "τυφλά" σημεία. Τις κρυμμένες αλήθειες. Δύσκολη υπόθεση, γιατί αυτό θα πρέπει να κάνει πρώτα με τον εαυτό του.

Οι μέρες που ζούμε είναι δύσκολες, πώς όμως πιστεύετε ότι μπορούμε να τις κάνουμε καλύτερες;

Με υπομονή, αισιοδοξία, πίστη, αγάπη, ευγνωμοσύνη... Κάποτε, τα άκουγα αυτά και σχεδόν εκνευριζόμουν. Έλεγα: "Εντάξει τώρα, φιλοσοφίες που τις λέμε και το παίζουμε ψαγμένοι." Αλήθεια όμως! Έχουμε ξεχάσει να απολαμβάνουμε τα πιο απλά και βασικά συνάμα, πράγματα. Τη φροντίδα του εαυτού μας, την παρέα των άλλων... Βάζουμε στόχους, τρέχουμε και τρέχουμε και μας παίρνει η μπάλα. Δεν δίνουμε χρόνο στον εαυτό μας, ούτε στους αλλους. Ασκούμε συνεχώς βία και δεχόμαστε συνεχώς βία. Δεν δείχνουμε κατανόηση ούτε σε μας τους ίδιους κατα' αρχήν. Δεν μας ακούμε. Η οικονομική κρίση φυσικά το εντείνει αυτό. Από εκεί λοιπόν, πρέπει να ξεκινήσουμε. Να ακούσουμε τον εαυτό μας, να τον κατανοήσουμε, να τον αγαπήσουμε, να του δείξουμε εμπιστοσύνη, να του αναγνωρίσουμε ό, τι έχει καταφέρει, να του συγχωρέσουμε ό, τι δεν έχει καταφέρει ακόμα. Να τον απαλλάξουμε από το βάρος για ό,τιδήποτε δεν είναι στο χέρι του. Αυτά θα μας δώσουν τη δύναμη να αντιμετωπίσουμε τις δυσκολίες των καιρών μας. Μόνο αν έχουμε τον εαυτό μας μαζί μας, σύμμαχό μας, μπορούμε να επιβιώσουμε στις "βολές" που καθημερινά δεχόμαστε. Συμφιλίωση με τον εαυτό μας και αγάπη. Αυτό χρειαζόμαστε. Η απουσία αυτών μας έφτασε εδώ που μας έφτασε. 

Πώς μπορεί η Τέχνη να «φωτίσει» το σκοτάδι του εγκλεισμού;

Τώρα, εγώ τον εγκλεισμό δεν θα τον θέσω τόσο με την κυριολεκτική έννοια της καραντίνας που περάσαμε, αλλά με μια μεταφορική έννοια. Ο χειρότερος εγκλεισμός δεν είναι ο φυσικός, αλλά ο ψυχικός. Εγκλεισμός, ας πούμε, είναι να κάνεις μια δουλειά που δεν σου αρέσει και μετά βίας να επιβιώνεις κιόλας. Εκεί η ψυχή πνίγεται, αρρωσταίνει και μετά αρρωσταίνει και το σώμα. Η τέχνη "φωτίζει" τον εγκλεισμό, γιατί δίνει διέξοδο. Εγώ ας πούμε, βιώνοντας έναν τέτοιου είδους εγκλεισμό σε δουλειά που δεν μου άρεσε, ξεκίνησα να γράφω μελωδίες και στίχους, για να αντέξω. Ήταν η ανάγκη της ψυχής μου να εκφραστεί που με οδήγησε στο να γράψω τραγούδια. Αλλά και το να γίνεται κανείς με οποιονδήποτε τρόπο κοινωνός της τέχνης και πάλι δίνει μια διέξοδο στον ψυχικό εγκλεισμό. Σε ταξιδεύει για λίγο σε έναν τόπο ελευθερίας. Αυτό νομίζω είναι το φως που δίνει η τέχνη σε μια κατάσταση εγκλεισμού.

Πού ήσασταν πριν την πανδημία;

Δούλευα ως χειροτέχνης, φτιάχνοντας πασχαλινές λαμπάδες. Το έκανα για βιοποριστικούς λόγους, αν και ευτυχώς η χειροτεχνία ήταν ένα χόμπι για μένα, από πιο παλιά. Η δουλειά αυτή διακόπηκε απότομα, για τον λόγο που όλοι γνωρίζουμε.

Γιατί πιστεύετε ότι όλο και περισσότερος κόσμος επιλέγει τον χώρο της υποκριτικής;

Θα σας παραπέμψω νομίζω στη δεύτερη και στην τρίτη ερώτηση. Είναι τόση η βία, η σκληρότητα και η καταπίεση που υφίσταται η ψυχή μας, που η τέχνη του ηθοποιού είναι μια από τις πρώτες διεξόδους που αναδύονται στο νού. Κι αυτό γιατί είναι μια άμεση και ζωντανή έκφραση. Μια βουτιά εντός και ένα μοίρασμα. Αυτά ακριβώς που χρειαζόμαστε ως κοινωνία.Η βαθύτερη ανάγκη μας είναι η αλήθεια και η αποδοχή. Να βρω ποιός αληθινά είμαι, να με αποδεχτώ, να το μοιραστώ και να δω και άλλους να με αποδέχονται γι' αυτό.

Ποια είναι τα σχέδιά σας και ποιες οι επιθυμίες σας για την υπόλοιπη χρονιά;

Τα τελευταία χρόνια είχα απομακρυνθεί από το χώρο της υποκριτικής. Το γεγονός ότι αντιμετωπίζεται από την κοινωνία και την πολιτεία ως χόμπυ είναι πολύ αποκαρδιωτικό. Αισθάνεσαι εγκλωβισμένος σε ένα φαύλο κύκλο, όπου για να βρεις δουλειά ως ηθοποιός (που θα πληρώνεσαι γι΄αυτήν κανονικά) πρέπει να εξελιχθείς πολύ (αν δεν έχεις μια υψηλού επιπέδου βάση εξαρχής). Αν όμως δεν δουλεύεις σε αυτό, αλλά σε άλλες δουλειές για να επιβιώσεις, η εξέλιξή σου παρεμποδίζεται. Κι όσο οι συνθήκες σε απομακρύνουν από αυτό, τόσο κάμπτεται κι η πίστη σου. Δεν θέλω όμως να αφήσω τον εαυτό μου να "εγκαταλείψει τα όπλα". Θέλω να ξέρω ότι εγώ κάνω ό,τι καλύτερο μπορώ για να πετύχω αυτό που θα έπρεπε να είναι αυτονόητο. Να ζω κάνοντας αυτό που επιθυμώ.

Κλείνοντας ποιο μήνυμα θέλετε να στείλετε στους αναγνώστες μας;

Να τολμάμε να επιθυμούμε και να αγαπάμε κι ας αντιδρά η λογική. Η λογική φτιάχνεται από την κοινωνία. Να έχουμε πίστη. Να φτιάχνουμε τη ζωή μας από μέσα προς τα έξω και όχι από έξω προς τα μέσα. Εμείς χτίζουμε τον κόσμο και όχι ο κόσμος εμάς. Αν το συνειδητοποιήσουμε αυτό, μπορούμε να κάνουμε θαύματα πιστεύω. Δεν λέω ότι είναι εύκολο, αλλά αξίζει να το προσπαθήσουμε. Στο τέλος μόνο αυτό μένει.