Μαρία Σκαφτούρα: "Ο ηθοποιός είναι ένας παραμυθάς."

Ο μεγάλος Δημήτρης Χορν είχε πει «Ηθοποιός σημαίνει φώς!», για εσάς ποια είναι η έννοια του ηθοποιού;

Ο ηθοποιός είναι ένας παραμυθάς. Είναι ένας άνθρωπος της διπλανής πόρτας που είναι διατεθειμένος να ξεχωρίσει από το πλήθος και να σταθεί απέναντί του προκειμένου να αφηγηθεί μια ιστορία. Κάνοντάς το αυτό, καθρεφτίζει για τον καθένα μύχιες σκέψεις, επιθυμίες, φόβους, απωθημένα...

Πού σας βρίσκουμε αυτό τον καιρό;

Μέχρι το τέλος Φεβρουαρίου είμαστε στο θέατρο Vault με την παράσταση Η λαίδη Μακμπέθ του Μτσενσκ κάθε Δευτέρα και Τρίτη.

Γιατί πιστεύετε ότι όλο και περισσότερος κόσμος επιλέγει τον χώρο της υποκριτικής;

Η δουλειά του ηθοποιού, αν και κακοπληρωμένη συνήθως, είναι από τις ωραιότερες δουλειές του κόσμου! Εγώ φεύγω από το σπίτι μου για να πάω στη δουλειά κι όταν με ρωτάει ο γιός μου "Πού πας μαμά;" του λέω "Πάω να παίξω!". Πόσοι ενήλικες μπορούν να το λένε ακόμα αυτό;

Όταν σβήσουν τα φώτα και κοπάσουν τα χειροκροτήματα ποια συναισθήματα μένουν στα άτομα που εργάστηκαν για την παράσταση;

Στο τέλος της παράστασης, όταν σβήνουν τα φώτα, ο καθένας έχει αναμετρηθεί με τον ρόλο του και με τον εαυτό του. Ο καθένας ξέρει πόση αλήθεια είπε, πόσο προσωπικό υλικό κατέθεσε, πόσο ρίσκο πήρε. Αυτό είναι το ένα σκέλος. Το άλλο είναι η αίσθηση της οικογένειας που δημιουργείται σε κάθε θίασο και που δίνει την ασφάλεια στον καθένα να εκφραστεί μέσω του ρόλου του και να ρισκάρει. Είναι αυτό που ακούτε να λένε στις εκπομπές "Περνάμε καλά κι αυτό βγαίνει προς τα έξω" Αυτό που στην πραγματικότητα εννοούμε είναι ότι η δύναμη της ομαδικότητας λειτουργεί σε αυτόν τον θίασο κι έτσι κανείς δεν αισθάνεται μόνος κι αβοήθητος απέναντι στο κοινό και το έργο.

Έχετε να μας διηγηθείτε μια περίεργη κατάσταση που ζήσατε πάνω στη σκηνή;

Πριν από μερικά χρόνια κάναμε πάλι με τον Ένκε Φεζολλάρι μια site specific παράσταση στο Βρυσάκι. Παίζαμε, δηλαδή, Το σπίτι της Μπερνάρντα Άλμπα σε μια Πλακιώτικη αυλή. Καλοκαίρι. Ένα βράδυ, είχε δώσει το δελτίο καιρού πιθανές βροχοπτώσεις κι ήμασταν προετοιμασμένοι ότι η παράσταση μπορεί να χρειαζόταν να διακοπεί. Ξεκινήσαμε, λοιπόν, να παίζουμε και πραγματικά, κάποια στιγμή στη μέση περίπου, άρχισε να ψιχαλίζει. Αρχίσαμε να κοιταζόμαστε μεταξύ μας, κοιτάζαμε τον ηλεκτρολόγο που χειριζόταν τα φώτα για να δούμε πού θα διακόπταμε καθώς η βροχή δυνάμωνε, αλλά προς μεγάλη μας έκπληξη, άρχισαν να ανοίγουν ομπρέλες στο κοινό. Οι θεατές αντί να αρχίσουν να φεύγουν εξαιτίας της βροχής, άνοιγαν τις ομπρέλες τους αποφασισμένοι να δουν την παράσταση μέχρι τέλους. Όπως καταλαβαίνετε, συνεχίσαμε να παίζουμε, γίναμε μούσκεμα, βέβαια, αλλά ήταν μια από τις πιο απολαυστικές και συγκινητικές παραστάσεις μας.

Εν καιρώ οικονομικής κρίσης πιστεύετε πως ο κόσμος συνεχίζει να επενδύει στο θέατρο σαν μέσο πολιτισμού και διασκέδασης;

Απ' ότι φαίνεται ο κόσμος πηγαίνει στο θέατρο, παρά την οικονομική κρίση. Πώς αλλιώς θα συνέχιζαν να υπάρχουν οι εκατοντάδες σκηνές στην Αθήνα; Νομίζω ότι οι άνθρωποι πάντα αναζητούμε μια παρηγοριά στην τέχνη, μια διέξοδο από τα άγχη και τα προβλήματά μας. Πάμε στο θέατρο για να μεταφερθούμε κάπου αλλού, έστω και για δύο ώρες, για να συνδεθούμε με κάτι πιο βαθύ από τα καθημερινά μας προβλήματα.

Ποια είναι τα σχέδιά σας και ποιες οι επιθυμίες σας για την νέα χρονιά;

Έχω σταματήσει εδώ και χρόνια να κάνω απολογισμούς στο τέλος της χρονιάς και να καταστρώνω σχέδια για την καινούρια χρονιά. Προσπαθώ κάθε μέρα να κάνω το καλύτερο που μπορώ και όταν προκύπτει κάποια επιθυμία να προσπαθώ να την εκπληρώσω.

Κλείνοντας ποιο μήνυμα θέλετε να στείλετε στους αναγνώστες μας;

Αν είχα κάποιο μήνυμα για τους αναγνώστες σας θα ήταν αυτό: Μην το βάζετε κάτω. Πάντα να αναζητάτε την ευτυχία!