Ορφέας Αλπανίδης: "Εχουμε την ανάγκη, όλοι μας, να βλέπουμε το καλό μέσα στο κακό."

Ο μεγάλος Δημήτρης Χορν είχε πει «Ηθοποιός σημαίνει φώς!», για εσάς ποια είναι η έννοια του ηθοποιού;

Ο Μάνος Χατζιδάκις έγραψε αυτόν τον στίχο, στον αμέσως επόμενο γράφει «Είναι καημός πολύ πικρός». Σίγουρα υπάρχει αυτή η αμφισημία στην έννοια του ηθοποιού: φως-σκοτάδι. Στα δικά μου μάτια ο ηθοποιός είναι ένα μεγάλο παιδί που δεν χορταίνει ποτέ το παιχνίδι. Επαγγελματικά είναι ένας άνθρωπος που κάνει την δουλειά του με μεγάλη ανασφάλεια όπως όλα τα επαγγέλματα με τις ιδιαιτερότητές τους, τίποτα παραπάνω κι έτσι πρέπει να το αντιμετωπίζουμε ούτε να το θεοποιούμε, ούτε να το απαξιώνουμε.

Οι μέρες που ζούμε είναι δύσκολες, πώς όμως πιστεύετε ότι μπορούμε να τις κάνουμε καλύτερες;

Είμαι λίγο ρεαλιστής και κυνικός ,τουλάχιστον έτσι τα πρωτοεξετάζω τα πράγματα. Η λογική του τί ωραία που περνάμε στην καραντίνα, πλάθουμε κουλουράκια, κάνουμε βιντεάκια, ευκαιρία για γυμναστική στο σπίτι κτλπ. ήταν κάπως σαν να χρυσώνουμε το χάπι. Όμως έχουμε την ανάγκη, όλοι μας, να βλέπουμε το καλό μέσα στο κακό. Είναι μηχανισμός επιβίωσης το να πηγαίνουμε παρακάτω, να προσαρμοζόμαστε στις συνθήκες. Οπότε το να μιζεριάζουμε δεν βοηθάει, ο καθένας πρέπει να βρει τρόπους να κάνει δημιουργικά πράγματα, κυρίως να ασχολείται με πράγματα που τον ενδιαφέρουν, να μαθαίνει, να περνάει στιγμές με ανθρώπους που αγαπά, να εξελίσσεται σε όλα τα επίπεδα...

Πώς μπορεί η Τέχνη να «φωτίσει» το σκοτάδι του εγκλεισμού;

Η τέχνη μπορεί να κάνει πολλά, πάρα πολλά, αυτό το πιστεύω βαθιά, όχι μόνο να ψυχαγωγήσει, να σκοτώσουμε την ώρα μας που λένε. Μπορεί να χρησιμοποιηθεί στην εκπαίδευση με τρομερά αποτελέσματα, να κάνει θαύματα . Δυστυχώς αυτό που βλέπω είναι να απαξιώνεται, ακόμα και το ότι κράτησε συντροφιά στον εγκλεισμό που είναι αλήθεια, είναι σαν να την χρησιμοποιούμε και τελικά να την εξευτελίζουμε .Στη αρχή χάρηκα όταν είδα onlineπαραστάσεις, είπα θα δω παραστάσεις που δεν θα μου δινόταν ποτέ η ευκαιρία, αλλά τελικά κατέληξε να μην υπάρχει κανένας σεβασμός πνευματικών δικαιωμάτων και να ανεβαίνουν σωρηδόν οι παραστάσεις και να χάνεται η ουσία του Θεάτρου που είναι η διαδικασία, η τελετουργία, η μαγεία του ζωντανού, του λάθους.

Γιατί πιστεύετε ότι όλο και περισσότερος κόσμος επιλέγει τον χώρο της υποκριτικής;

Είναι ένα τεράστιο παράδοξο. Αν το καλοεξετάσεις στις μέρες μας, δεν υπάρχει ούτε χρήμα, ούτε δόξα. Μόνο υποθέσεις μπορώ να κάνω, είναι η ανάγκη του να εκτίθεσαι, να σε βλέπουν; Είσαι ικανός ακόμα και να πληρώσεις για να σε δουν. Αυτό το βλέπεις πολύ στα socialπόσο αποζητά κάποιος τα λάικ στο fb, τους followersστο instagram, που είναι ικανός να ποζάρει τον κώλο του. Κάποιοι επενδύουν στο έξω κάποιοι άλλοι έχουν άλλες ανησυχίες και θέλουν να εκθέσουν το μέσα τους, και ποιος είναι ο καλύτερος τρόπος, το θέατρο ενδεχομένως. Γι' αυτό και ο τόσο μεγάλος αριθμός σπουδαστών υποκριτικής και αυτή η κάψα. Φυσικά θα μου πεις κι εσύ είσαι ένας από αυτούς. Θέλω να πιστεύω ότι υπάρχει και κάτι άλλο, κάποιος άλλος λόγος πιο βαθιά μέσα μου, πέρα της ανάγκης για έκθεση και αποδοχή που με κινεί προς τα εκεί.

Αν μιλήσουμε συγκεκριμένα για το θέατρο, κατά την γνώμη μου πρέπει να μειωθεί η προσφορά, να μπουν αυστηρά κριτήρια στην εκπαίδευση, και να προστατεύεται με κάποιο τρόπο το επάγγελμα. Και επίσης πολύ σημαντικό να διευρυνθεί το θεατρικό κοινό, η ζήτηση δηλαδή, το θεατρικό κοινό είναι μικρό. Βλέπεις συνεχώς τους ίδιους ανθρώπους στις παραστάσεις! Μπορούν να βρεθούν τρόποι να μπει στη κουλτούρα του Έλληνα το θέατρο, μία τέχνη που γεννήθηκε στη χώρα μας. Όπως είναι στην κουλτούρα μας ο καφές, Έλληνας χωρίς καφέ δεν νοείται, γι' αυτό και παντού υπάρχουν μικρά μεγάλα καφέ, παντού καφές. Απλοϊκό παράδειγμα αλλά δεν ενοχλεί κανένα που υπάρχουν τόσο πολλά καφέ, κι αν αντιμετωπίσουμε και το θεατρικό προϊόν όπως τα λοιπά γιατί όχι, ας έχουμε μια συνήθεια η οποία κατά την άποψη μου είναι από τις πιο όμορφες απολαύσεις . 

Ποια είναι τα σχέδιά σας και ποιες οι επιθυμίες σας για την υπόλοιπη χρονιά;

Σχέδια; Νομίζω τον τελευταίο καιρό πήραμε ένα καλό μάθημα να μην κάνουμε. Παρ' όλα αυτά θα ήθελα να συνεχίσω τις σπουδές μου με τον καλύτερο δυνατό τρόπο, όσο γίνεται υπό τις παρούσες συνθήκες στη Δραματική σχολή Δήλος, και του χρόνου να κάνουμε μαζί με τους συμμαθητές μου ωραία project για τις πτυχιακές μας, με πολύ σημαντικούς δασκάλους. Έχω επίσης μία λίστα με βιβλία και ταινίες που θέλω να διαβάσω και να δω, ελπίζω στο άμεσο διάστημα να αφαιρέσω κάποια από την λίστα.

Κλείνοντας ποιο μήνυμα θέλετε να στείλετε στους αναγνώστες μας;

Βλέπω με ενθουσιασμό αλλά και δυσπιστία, κάτι να κινείται, κάτι να αλλάζει. Όπως με το κίνημα Support Art Workers. Μακάρι να είναι η αρχή αυτή και να μην είναι απλά ένα ξέσπασμα παροδικό. Ο χώρος των τεχνών, και όλες οι ειδικότητες που εργάζονται σε αυτόν γνωρίζουν τις μεγάλες παθογένειες που υπάρχουν, αλλά μέχρι τώρα κοίταζε ο καθένας την πάρτη του. Σε βραχυπρόθεσμο επίπεδο μπορεί να φαίνεται ότι λειτουργεί αυτό , αλλά μακροπρόθεσμα γυρίζει μπούμερανγκ ακόμα και στους πιο βολεμένους. Πρέπει να αλλάξει κάτι ριζικά, και μόνο ο καθένας αν σπρώξει έστω και λίγο το κάρο θα πάμε μπροστά όλοι μαζί και θα είναι και μια παρακαταθήκη για τις επόμενες γενιές. Και όχι μόνο για τον χώρο τον τεχνών, αλλά και για την κοινωνία συνολικά , ας κάνει ο καθένας μας αυτό που πρέπει χωρίς να σκέφτεται τι κάνει ο άλλος, από τα απλά, να μην πετάξω το σκουπίδι μου κάτω, από το πως φέρομαι στον δρόμο όταν οδηγώ, από το πως μιλάω στον συνάδελφο στη δουλειά, ας κάνει ο καθένας το βήμα του και θα έρθουν τα πράγματα να ακολουθήσουν...