Πάνος Λουκαΐδης: "Η Τέχνη, σε βοηθάει να πιστέψεις στις δυνάμεις σου."

Ο μεγάλος Δημήτρης Χορν είχε πει «Ηθοποιός σημαίνει φώς!», για εσάς ποια είναι η έννοια του ηθοποιού;

Η έννοια του ηθοποιού είναι για μένα περίπλοκη, καθαρή, λυρική και ρυθμική. Επίσης, ελεγχόμενη και μετρημένη. Σου δίνεται η δυνατότητα να βιώνεις ζωές άλλων ανθρώπων. Αληθινών προσώπων. Αληθινών γεγονότων. Από τη στιγμή που μια ιστορία αποτυπώνεται στο χαρτί και στη συνέχεια φωτίζεται και αναπαριστάται, είναι αληθινή. Όπως το να μεταφέρεις γεγονότα και καταστάσεις της ζωής που έζησες, ή που θα ήθελες να ζήσεις. Υπέροχη είναι και η εμπειρία της δυναμική της ομάδας, της σχέσης σου με όλους τους συνεργάτες, η επαφή σου με το κοινό. Είναι μια έκφραση που μπορεί να σε βοηθήσει να εμβαθύνεις περισσότερο σε πολλές και διαφορετικές αντιδράσεις.

Οι μέρες που ζούμε είναι δύσκολες, πώς όμως πιστεύετε ότι μπορούμε να τις κάνουμε καλύτερες;

Ο χειρότερος εχθρός του ηθοποιού, αλλά και όλων των καλλιτεχνών από όλους τους τομείς, είναι η ανεργία. Με φοβίζει η επόμενη μέρα. Με ηρεμεί όμως, με το να τοποθετώ όλες τις ιδέες και τις σκέψεις μου συγκεντρωμένες στο χαρτί. Γράφω συνεχώς, σε ένα σημειωματάριο, ό,τι μου κατέβει στο κεφάλι. Επικεντρώνομαι πολύ στο εδώ και στο τώρα, απωθώντας τους περισπασμούς. Προσπαθώ να καλλιεργήσω την ενσυνειδητότητά μου. Για παράδειγμα, φυτεύοντας λουλούδια, αφιερώνω χρόνο να παρατηρώ με ιδιαίτερο ενδιαφέρον, τα χρώματά τους, τη μυρωδιά από το χώμα, την ποσότητα του νερού. Με αυτό τον τρόπο αδειάζω το μυαλό μου, τοποθετώντας το αλλού, κάπου πιο όμορφα.

Πώς μπορεί η Τέχνη να «φωτίσει» το σκοτάδι του εγκλεισμού;

Η Τέχνη βοηθούσε και θα βοηθάει πάντα. Κάθε είδος τέχνης. Από τον Ντιντερό που ονειρευόταν το θέατρο ως αγωγό νέων αξιών και μοχλό εκμάθησης. Η Τέχνη, σε βοηθάει να πιστέψεις στις δυνάμεις σου. Η χαρά της δημιουργίας και το αίσθημα της ικανοποίησης, είναι σίγουρα το μεγαλύτερο όφελος. Κάθε είδος τέχνης επιτυγχάνει το σκοπό της. Δε χρειάζεται να το ψάχνεις πολύ. Για παράδειγμα, αν βρεθείς σε ένα μουσείο και κοιτάζεις με δέος ένα γλυπτό για ώρα ή ένα πίνακα, και δεν καταλαβαίνεις τίποτα, ή αν ακούς ένα τραγούδι συνεχώς και σε κάνει να νιώθεις όμορφα, χωρίς να καταλαβαίνεις τίποτα από όσα λέει, τότε η Τέχνη έχει κάνει καλά τη δουλειά της. Επειδή σε ώθησε να νιώσεις κάτι.

Πού βρισκόσασταν πριν την πανδημία;

Στο γραφείο μου με τους συναδέλφους μου.

Γιατί πιστεύετε ότι όλο και περισσότερος κόσμος επιλέγει τον χώρο της υποκριτικής;

Όταν ένα πολύ δυνατό συναίσθημα σου ζητά να γίνει κάτι άλλο, σου γεννιέται η επιθυμία να ασχοληθείς με αυτό και να το εξελίξεις. Να το ωθήσεις να μεγαλώσει ή να μικρύνει. Δεν μπορώ να γνωρίζω αν όλοι μας το ξεκινήσαμε από μια τέτοια επιθυμία ή από απλό βίτσιο. Είναι ένας τρόπος να μπορείς εκτονώνεις τα συναισθήματά σου, να μπορείς να αυτοκαθορίζεσαι. Όταν ένας άνθρωπος είναι απόλυτα ευχαριστημένος με τη ζωή και την εποχή του, δύσκολα θα στραφεί στη δημιουργία. Ουσιαστικά, αυτός ο όμορφος και συνάμα δύσβατος δρόμος της υποκριτικής τέχνης, είναι μια μοναδική διέξοδος, όταν βυθίζεσαι στην αποξένωση. Στην αποξένωση που νιώθει συχνά ο άνθρωπος μέσα στην κοινωνία ή και μέσα στον ίδιο του τον εαυτό πολλές φορές. Είναι δύσκολο να μπορείς να ζεις συνεχώς αποστειρωμένα και μηχανικά. Ξεραίνεσαι και μαραζώνεις. Ωστόσο, είμαι από τους ανθρώπους που πιστεύω πως ο καθένας μας ζει πολλές πραγματικότητες. Η πραγματικότητα για τον καθένα δεν είναι ποτέ η ίδια. Δεν μπορεί να είναι ίδια. Και η πραγματικότητα είναι πολλές. Ενδιάμεσα στις πολλές πραγματικότητές μας είναι αυτό που ονομάζουμε αντίσταση.

Έχετε να μας διηγηθείτε μια περίεργη κατάσταση που ζήσατε πάνω στη σκηνή;

Έχω να σας διηγηθώ μια ιστορία που δεν έζησα εγώ, αλλά οι συνάδελφοι μου εξαιτίας μου. Ήταν στην παράσταση Θεσμοφοριάζουσες, που σκηνοθέτησα την περασμένη σεζόν, όπου στη σκηνή που ο Μνησίλοχος προσπαθεί να καλοπιάσει τις γυναίκες τους προσφέρει γλυκά. Κάθε βράδυ τοποθετούσαμε μικρές τρούφες για να είναι εύκολο στην κατάποση επί σκηνής. Ένα βράδυ, ενώ η παράσταση είχε ξεκινήσει, ανταλλάζω το κουτί αυτό με ένα όμοιό του και στη θέση του τοποθετώ «μπαμπάδες». Το αποτέλεσμα θα μπορούσε να αποβεί μοιραίο. Το απόλαυσα όμως. Κι εγώ και αυτοί. Ήταν τόσο αστεία η έκφραση τους και η προσπάθεια να το μασήσουν όλο αυτό.

Ποια είναι τα σχέδιά σας και ποιες οι επιθυμίες σας για την υπόλοιπη χρονιά;

Σχέδια είναι οι επιθυμίες μου. Και έχω πολλές. Και στόχους έχω θέσει αρκετούς. Ευελπιστώ πάντα για το καλύτερο κι ας απογοητεύομαι κάποιες φορές. Δύναμη, μου δίνει η προσπάθεια. Ευελπιστώ κάποια στιγμή να σταματήσει η απαξίωση της Τέχνης. Γιατί τελικά απαξιώνουμε τον άνθρωπο. Κι αυτό είναι άσχημο. Ας προσπαθήσουμε να δομήσουμε την ταυτότητα μας και να βιώνουμε έντονα την χαρά, την φιλία, την μοναξιά και τον έρωτα. Έτσι κάποιες φορές αναρωτιέμαι πως θα ήμασταν χωρίς αυτά. Χωρίς σχέδια και όνειρα. Πώς θα κάναμε διάλειμμα από τα καθήκοντά μας και την καθημερινή ρουτίνα. Χωρίς Τέχνη; Τρομακτικό!

Κλείνοντας ποιο μήνυμα θέλετε να στείλετε στους αναγνώστες μας;

«Να ζούμε το σήμερα γεμάτα! Και να ρωτάμε! Αλλιώς η απάντηση θα είναι πάντα όχι»...